Mirjam Koetse vertelt in het artikel ‘Opgegroeid in CGN’ over haar kindertijd. Mirjam groeide op in een gezin, dat sinds haar kindertijd deel uit maakt van een van de eerste CGN-gemeenten in Nederland. Ze praat graag verder met ons over haar jeugdtijd.
Jeugdtijd en puberteit
“Als ik terugdenk aan mijn jeugdtijd, dan herinner ik me vooral dat ik veel plezier had met leeftijdsgenoten, zowel op school als in de gemeente. Ik herinner me ook de goedheid en zorgzaamheid van veel mensen in de gemeente. Ze hielden echt van mij.
Ondanks dat we in het begin van mijn jeugdtijd maar met een handjevol jongeren waren, hadden we iedere week jeugdsamenkomst, waar we veel uit de Bijbel hoorden en dat deelden we dan met elkaar. Ik ging er altijd graag heen en merkte dat deze bijeenkomsten een aansporing en motivatie waren voor mijn persoonlijke leven met God.
Er waren ook personen in de gemeente bij wie ik me niet op mijn gemak voelde. In sommige gezinnen voelde ik een andere sfeer dan de veilige en harmonieuze sfeer zoals ik die kende van thuis. Ik kan me best voorstellen dat sommige van mijn leeftijdsgenoten daarom in de loop van de tijd CGN hebben verlaten.
Sommige van mijn vriendinnen zagen de Bijbelse verkondiging voor zichzelf niet zitten en kozen daarom wat anders. Natuurlijk riep dat vragen bij mij op en deed mij dat verdriet om hun. Want ik voelde mij zo thuis in de gemeente. Ik bleef er niet mee rondlopen en praatte er met ouderen uit de jeugd en mijn ouders over.
Ik zie het als een voorrecht dat ik in een gezin ben opgegroeid met ouders die er oprecht mee bezig waren om naar de Bijbel te leven. Om mij heen heb ik wel gezien dat dit niet vanzelfsprekend was.
Zelf kiezen
Je kunt wel zeggen dat er in die periode door sommigen meer nadruk werd gelegd op bepaalde uiterlijke richtlijnen dan nu. Zelf heb ik daar niet zo veel last van gehad. Ik heb in ieder geval niet het gevoel gehad dat er druk op mij werd uitgeoefend, noch door mijn ouders, noch door anderen in de gemeente. Zoals zoveel pubers was ik best onzeker over mijzelf, maar door de goede atmosfeer thuis leerde ik daarmee omgaan. Ik heb ook behoorlijk gepuberd. Ik kon bijvoorbeeld behoorlijk boos worden om een kleinigheid. Mijn moeder corrigeerde mij dan wel, maar zij reageerde niet hard. Dat maakte indruk op mij; dan smolt ik gewoon.
Ik kreeg de ruimte om mijn eigen keuzes te maken, maar dat wil niet zeggen dat mijn ouders mij niet begeleid hebben. De opvoeding die ik van mijn ouders heb gekregen kenmerkte zich door weinig regels. Maar als het ging om de Bijbelse normen, bijvoorbeeld om eerlijk te zijn, of gezonde verhoudingen tussen jongens en meisjes, dan waren er duidelijke grenzen in ons gezin. Daar ben ik hun erg dankbaar voor.
Door de voorbeelden die ik om mij heen zag werd ik zelf ook enthousiast voor de gemeente. Maar later realiseerde ik mij dat er meer voor nodig was om tot een persoonlijk en overtuigd christenleven te komen.
Keuze voor Jezus
Toen ik 19 was woonde ik op mezelf en was ik veel alleen. Dat vond ik best moeilijk. Ik had veel tijd om na te denken en kwam op het punt dat ik me sterk afvroeg: wat wil ik nou echt met mijn leven? Ik kwam tot deze conclusie: ik kies niet voor mijn ouders, ik kies niet voor de gemeente, ik kies voor Jezus! Op dat moment heb ik er heel bewust voor gekozen om helemaal voor Hem te leven.
Van die keuze heb ik nooit spijt gehad! Het is veilig om God in je leven te kennen. In alle situaties van het leven heb ik God als Helper aan mijn kant. Dat geeft mij rust, ongeacht hoe de omstandigheden zijn. Voor mij als moeder zijn er nogal wat situaties waarin je wijsheid nodig hebt. Dan is het zo veilig om een hemelse Vader te hebben die je wijsheid en goede raad wil geven. Ja, ik ben echt een gelukkig mens!
Volgende generatie
Nu groeien mijn eigen kinderen op. Als kinderen klein zijn, dan help je hen door warmte en liefde te geven, maar ook door grenzen te stellen om daarmee houvast en duidelijkheid te bieden. Een kind wil immers graag het goede, ook al lukt dat niet altijd. Maar als kinderen ouder worden, moet je ze leren om zelf hun keuzes te maken. Dat stimuleer ik ook actief.
Ik geniet enorm van mijn kinderen en ben super blij met hun allemaal. En mocht een van hen eens een bui hebben, dan zegt een spreekwoord: Een koe moet niet vergeten dat hij een kalf is geweest. Regelmatig herken ik mijzelf in mijn kinderen en dat helpt om soepel te zijn.
Als moeder ben ik heel dankbaar voor alles wat mijn kinderen nu meemaken in de gemeente: zoveel goedheid en zorgzaamheid, zo’n gevarieerd aanbod van activiteiten, zoveel goede vrienden, en zoveel inzet om de boodschap van de Bijbel duidelijk te maken voor de jongeren.
Natuurlijk hoop ik dat mijn kinderen zich als gelukkige mensen zullen ontwikkelen en ontplooien in de gemeente, omdat ik daar zelf zo gelukkig geworden ben. Bovenal hoop ik dat mijn kinderen Jezus als Helper en Vriend in hun leven zullen kennen. Maar ook als ze anders zouden kiezen, dat ze dan kunnen terugkijken op een blije en ontspannen kinder- en jeugdtijd, die hun een waardevolle basis voor het leven heeft gegeven.”
